Sizler saniyorsunuz ki;
Iligine kadar sömürdükleriniz hala sizlere karsi minnet duyacak, hiçbirsey olmamis gülümseyecek !
Hayir efendim !
Yanlissiniz! Bir kez daha kendi dogrularinizin yanlisindasiniz…
Dürüstlük adi altinda, samimi gelmeyen bir sürü dost meclislerine rastliyorum bugünlerde.
Aksamdan sabaha degisen fikirleri bile gözardi edip, adeta kulaklarini kapatmis gibi yapanlardan amma velakin her zaman da tetikte bekleyenlerden bahsediyorum. Daha da gerçekçi olmak gerekirse dost gibi görünüp düsman olanlardan mesela.
En yakinimiz degil midir zaten en büyük düsmanimiz?
Onlarin intikamlari hiçbir zaman bitmedi, bitmeyecek de bilin istedim!.
Çünkü onlarin kavgalari aslinda kendileriyle, kendi içlerinde. Veremedikleri savaslarin da kurbani olup, gerçek algilari yalniz kendi gördükleri kadardir böylelerinin.
Ya askiya alinirsin en mutlu aninda oklarini firlatirlar, ya da en savunmasiz aninda bir de onlardan yersin hayata dair en agir darbelerini.
Yoksunluk çekmemek adina etrafini kuru kalabaliktan çekinmeden alikoymayan sizlere sesleniyorum simdi!
Kimeydi bu kurukalabaliginiz?
En büyük düsmanlarimizi bizler kendimize bile bile yakin tuttuk. Bizler verdik o hakki onlarin ellerine.
Çaresizce tutunmaya çalistigimiz yerlerde bile, bizi dinlemediklerini bildigimiz halde siginmak istediklerimiz yine onlardan biri degil miydi?
Kendimize yaptigimiz en büyük kötülük de bu olsa gerek..
Neden bu kadar kötülügü kendimize layik görürüz ki?
Ne içindi, ya da kimler içindi bu döngü?
Kendimizi kandirmak miydi asil mesele yoksa sadece ani yasayip geçmek miydi hayata bakisimiz?…
Peki !
Peki hayata dair gelecek güzel nesillere aktaracagimiz samimi dürüst ilkelerimize ne olmustu simdi ?
Kimlere kalmisti ?
Hangimiz bu görevi layikiyla yerine getirmek için çaba göstermisti?
Ben söyleyeyim..
Hiçbirimiz!…
Ben,sen, o, ya da bizler, sizler, onlar..
Hiçbirimiz bu döngüden kendimizi alikoyamayacagiz. Çünkü kalabalik içinde yasamayi daha güvende oldugumuz ve buna kendimizi inandigimiz sürece, bu döngüden de asla kurtulamayacagiz…