İNSAN YİYEN” İSTANBUL’DA BİR ÜNYELÜ UŞAK!

İksan abiyiz, 1984’de, “ekmek parası için” Rahmetli Dayısının çağrısıyla, Ünyesinden, “İnsan yiyen ömür tüketen ama fırsatlar şehri de olan İstanbul’a” küüt! diye elündeki çuvalla “düşmüş” Topkapı Otogarı’nın kalabalık yalnızlığının orta yerinde, bilinmezliğin ortasında cascavlak kalakalmıştı… Dayısı da karşılamaya gelmemişti!

İksan; “Anaaam!? Naapcaayuk lan şimdi!? Kayboldum herhalde” diye paniklemişkeeeen…

MACERANIN GERÜSÜNÜ İKSAN ABİYİZ ANLATİİİ!

(Baştakileri anlatan –yani inşaatın kalıpları çakan- Editörüyüz Canbulaydı gaymaaam…J)   

Allahtan yarım saat sonra dayım geldi otogara... Bir taksi çevirdi hemen…

Elma ve pancar dolu çuvalı bagaja koyduk. Nereye gideceğimizi bilmiyorum tabi. Şööle bahçeli bir kaç katlı bir eve gidiş hayâlleri guriim ben!

Ama öyle dar ve pis sokaklara ve iç karartıcı bir ortama girdik ki; bütün hayâllerim suya düştü tabi!

MEĞERSE “BEYOĞLU TARLABAŞI’YMIŞ” GİRDİĞİMİZ SOKAKLAR!

(Bilenler iyi bilirler 80’li yılların Tarlabaşı’nı… Of anam offf! -Bilenler bilmeyenlere anlatsın!-)

Dayım beni iki kişinin kaldığı bir bekâr odasına yerleştirdi. Artık üç kişilik bir bekâr odasında yaşayacaktım.

DAYIM, KIŞ AYLARI BOYUNCA BEYOĞLU TARLABAŞI MİS SOKAK’TAKİ BİR GAZİNONUN VESTİYER İŞİNİ AYARLAMIŞTI BANA! 

Gazinoda işe başladım.

Girişte müşterilerin paltolarını alıyorum, bir numara vererek; O numara karşılığı çıkışta paltolarını alıyorlar. Ücreti ise; bahşiş olarak ne verirlerse artık!

(Düşünebilii musuuuz!? İksan aabiyizin İstanbul’da ilk işi gazinoda vestiyercilik!

Vay anam vaaay!?

Acaba daa ne maceralar beklii seni Ünyelü uşak!?

Çoook acayip bi yerden başladın maceraya çünküt!)

BİR GÜN, YEŞİLÇAM SİNEMASI’NIN SEVİMLİ YÜZÜ SAMİ HAZİNSES (SAMUEL ULUÇ), MÜŞTERİ OLARAK GELDİ GAZİNOYA…

Çıkışta tam karşımda durarak arkadaşlarını beklemeye başladı. Ben sinemada seyrettiğim bir yüzü görmenin heyecanı içinde şaşkın-salak kendisine bakıyorum. Yanıma gelerek başını okşadı, bencileyin ufak-tefek sevimli İhsan’ın… Çok naif ve yumuşak bir ses tonuna sahipti.

  YİNE GAZİNODA VESTİYERLİK YAPTIĞIM 1985 YILININ KIŞ BAŞLARI. GECENİN BELLİ BİR SAATİNDE PROGRAM İÇİN BİR DANSÖZ, ANNESİ İLE BİRLİKTE GELİRDİ GAZİNOYA.

Programı bitince, her daim yanındaki Annesi ile birlikte başka programı olduğu gazinolara giderdi bu abla...

Benim olduğum yer; Gazinonun dış kapısı ile iç kapısı arasındaki küçük holün köşesinde sayılırdı.

Bir gün programını bitiren dansöz ve Annesi bu holde taksi bekliyorlardı…

Dansöz abla, içinde dansöz kıyafeti, sırtında kocaman paltosuyla bana dönerek; "Çocuk! Sen hep burda olduğun için benim sahnedeki oyunumu göremiyorsun, yazık sana yaa! Bak bu oyunu senin için oynuyorum!" diyerekteen elindeki zilleri şakur şukur! şaklatarak etrafında bir kaç tur döndü, artistik bir dansöz figürü yaptı ya la benim için! Gulp! İksan abiyiz tabii gıpgırmızı!

O arada gelen taksiye Annesiyle birlikte binerek uzaklaştılar!

ANAAAM! N’OOLDU LAN AZ ÖNCE ÖÖÖLE!? BENİM İÇİN ÖZEL GÖSTERİ YAPMIŞTI LA DANSÖZ ABLA!?

Fena şoktaydım tabiii!!!

“Hadi bakalım Ünyelü İhsan, hoş geldin u zaman İstanbul’a uşağum” dedim gendü gendüme ve günlerce gelemedim kendime!

Acaba bu garip İksan’ı daha neler bekliidu bu Metropolde, kim bilir?

(Bu iyice aciip hale gelen seyürlü macera devam etcek tabiii ki!)

******************

******************

******************

******************