İSTANBUL’UN FETHİ KUTLU OLSUN…. ÜNYE’DE FATİH’İN DİKTİĞİ ÇINAR!

ISTANBUL’UN FETHI KUTLU OLSUN….

Genç Osmanli Sultani II. Mehmed, Istanbul’un fethi hazirliklarina binaen Bogazkesen Hisari’ni tamamlayip Edirne’ye döndükten sonra bütün hücreleriyle tek bir hedefe kilitlenmistir.

Gece-gündüz, yatarken ve uyanikken, ister sarayinda bulunsun ister hariçte gezinsin ve ne isle mesgul olursa olsun, zihni hep Istanbul’un fethiyle mesguldür. Çok defalar aksam olunca ata binerek tek basina tebdil-i kiyafetle bazen yanina bir iki kisi alarak bazen yaya yürüyerek Edirne’yi dolasir, neler yapilmasi gerektigini tasarlar veya yanindakilerle müzakereler eder. Hiçbir seyin eksik olmamasini istemektedir.

Bir aksam gece yarisindan sonra saray bekçilerinden birkaçini göndererek Çandarli Halil Pasa’yi sarayina davet eder. Bekçiler pasanin konagina giderek sultanin iradesini harem agalarina bildirirler. Bunlar da uykuda olan pasayi durumdan haberdar ederler.

Halil Pasa bayilacak derecede korkar. Zîra o, daha önce sultan aleyhine tertiplerde bulunmus oldugundan, öldürüleceginden endise etmektedir. Hanimi ile vedalasip çocuklarini öptükten sonra evden disariya çikar. Beraberinde, altinlar ile dolu bir altin tepsi vardir.

Halil Pasa, sultanin odasina girdigi zaman, II. Mehmed’i oturmus ve elbisesini giyinmis bir vaziyette görür. Önünde, Istanbul sehrinin ve surlarinin durumunu gösteren haritalar ile kusatma plân ve projeleri duruyordur. Hemen etek öperek altin tepsiyi önüne koyar.

Sultan Mehmed altinlari görünce:

“Lâlâ bunlar nedir?” diye sorar. O da cevaben:

“Hünkârim! Devletin büyüklerini, sultan fevkalâde bir saatte huzuruna davet ettigi vakit, elleri bos girmek âdet degildir. Ayrica huzurunuza çikmak için getirdigim bu altinlar benim degildir. Size âit olan altinlari yine size takdim ediyorum.”

Sultan’in cani sikilmistir:

“Lâlâ! Der. Benim senin altinlarina ihtiyacim yoktur. Hatta sana bunlardan fazla altin ihsan edecegim. Senden yalniz bir sey istiyorum. BANA ISTANBUL'U VER. ISTANBUL'DAN BASKA SEY BENI TESKIN ETMEZ! GÖRMEZ MISIN GÖZLERIME UYKU GIRMIYOR! BANA ISTANBUL'U VER!”

NECIP FAZIL KISAKÜREK ÜSTADIN,

“CANIM ISTANBUL SIIRINDEN” BIR BÖLÜM:

Ruhumu eritip de kalipta dondurmuslar;

Onu Istanbul diye topraga kondurmuslar.

Içimde tüten bir sey; hava, renk, eda, iklim;

O benim, zaman, mekân asip geçmis sevgilim.

Çiçegi altin yaldiz, suyu telli pulludur;

Ay ve günes ezelden iki Istanbulludur.

Denizle toprak, yalniz onda ermis visale,

Ve kavusmus rüyalar, onda, onda misale.

Istanbul benim canim; Vatanim da vatanim...

Istanbul,

Istanbul...