KAÇ ESİR OLDUĞUN ŞEHİRDEN! TOPRAĞA DÖN!

“şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin” diyor İsmet Özel “Ölüm Cantabile” adlı şiirinde…

Bu destansı, ağıt şiirde aslında; “metropollerin” daralmış, bunalmış, sıkışmış, başkalaşmış, dönüşmüş insanının, şehirde ölü gibi yaşadığı acınası hayatından söz ediyor.

EY GİDİ KASABA, KÖY, ANADOLU ŞEHRİ İNSANI…

Ne oldu bize BÖYÜK BÖYÜK şehirlerde? Yok mu olduk?

Uzun yıllardır köyden, kasabalardan, küçük şehirlerden, “büyük” şehirlere hem “ekmek parası” hem-güya- rahat şehir hayatı için akın akın geldik…

Tarlayı-tapanı, sakin kasaba hayatını bırakıp koşa koşa geldik; bu, aslında, gördüğü hizmetler açısından kocaman köyler olan metropollere!

O KADAR HIZLI, PLANSIZ, SAĞLIKSIZ VE HUNHARCA ŞEHİRLEŞTİK, O KADAR ÇOK BİNA DİKTİK Kİ; KİLİTLEDİK ŞEHRİ!

Kestik ağaçları. Kalmadı yeşillik, nefes alacak bir alan, büyük çimenlikler, çayırlar, şehirlerin sebze deposu “bostanlar” kalmadı. Meyve ağaçlarını da kestik! Hepten yaşanmaz hale geldi şehirler!

O hunharca ve plansızca şehirleşmenin büyümenin acısını son yıllarda hele hele pandemi döneminde; evlere, beton şehirlere hapsolunca tam hissettik!

Şehirde pahalı zevklerimiz vardı, ucuz cesaretlerin insanıydık.

Hiçbir şeyi umursamadık.

Toprağı, yeşili korumadık, değerini anlamadık. Köyden, kasabadan, yeşilin bağrından şehirlere gelen aslında “toprak insanları” bile anlamadılar bunu… Şehrin yeşilini, toprağını korumak “pahalı bir cesaret” çünkü…

GÜNAYDIIIN ŞEHRİN İNSANI GÜNAYDIN!

GÜNAYDIN KÖYÜNÜ, TOPRAĞINI, EKİNİNİ, AĞAÇLARINI, HAYVANLARINI, ÜRETİMİ TERKEDEN İNSANIM, GÜNAYDIN!

İşte bak gıda krizi kapıda! Meyve-sebze fırladı gitti!

BİR PANDEMİ, BİR KAR, BİR SEL VE HER ZAMAN YETERSİZ KANUNLAR-CEZALAR NEDENİYLE ARTIK DAHA ANİ VE ÇOK ACI ARTIYOR FİYATLAR!

Rakamlar uçuyor, mahsuller, üretimler azalıyor.

Aç gözlü, vatan-millet haini yamyam fırsatçılar yüzünden de telef oluyor bir sürü meyve-sebze!

Şimdilerde ne diyorlar herkese; “1 metrekare bile toprak bulsan ek ek ek! Arka bahçende, ön bahçende hatta balkonunda ek, dik!”

YAAA ÖYLE DEĞİL Mi!?

NASIL DA DÖNMEK İÇİN ÇIRPINIYORSUN TOPRAĞINA, KASABANA, KÖYÜNE ŞİMDİ!

AMA ÇOK ZAMAN OLDU… SEN ŞEHİRDEN KÖYE GÖÇMEYİ U GADA GOLAY MI SANDIN?

Büyük binaların arasında sıkışıp kalmak kadar kötü bir şey yok!

Bir taraftan sıcak, bir taraftan nem adamın iflahını kesiyor…

U zamanlar Ünyemi çok özlüyorum işte!

Gün boyu sıcak depolayan binalar, geceleyin alevlerini ev halkına geri kusuyor şehirde!

KÖYLERİ SORACAK OLURSANIZ?

Rüzgâr püfür püfür!

Otomobil seslerinin yerini alan kuş sesleri... Uzaktan gelen inek ve çan sesleri... Tezek, çimen, çilek, böğürtlen kokuları…

Gözleri dinlendiren yeşilliğin bin bir tonu...

Şehir ölümü, köy ise yaşamayı çağrıştırıyor...

Ama hiç kimse olduğu yerden yine de memnun değil; Ne köylü köyden, ne şeherli şehirden!

AKILLANALIM ARTIK!

TOPRAK İYİDİR!

İMKÂNIN VARSA KAÇ! ESİR OLDUĞUN O ŞEHİRDEN EY İNSAN!

“DOĞMA-BÜYÜME ŞEHİRLİ OLSAN BİLE” TOPRAĞA DÖN!