Sahip olamadıklarının acısını çekerek, sahip olduklarının tadını çıkartamayıp hep fazlasını isteyen insanlar asla mutlu olamayacaklar çünkü varlığın sınırı yoktur.
Tolstoy’un ‘’İnsan Ne İle Yaşar’’ adlı kitabından Çiftçi Pahom’un hikâyesi şöyledir;
Sıradan kendi halinde bir çiftçi olan Pahom, daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır. Uzak bir yerlerde, cömert bir toprak ağasının karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için ağaya gidip talebini iletir. Gerçekten de ağa herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir. Pahom’a “Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar gittiğin bütün yerler senin fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım.” der. “Yoksa bütün topraklarını kaybedersin.”
Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye; tarlalar, bağlar, bahçeler geçer, tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez. Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Koşar, koşar, ama kesilir takâti. Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, Pahom’un burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz, güneş de batmış durumdadır artık…
Ağa ve adamları olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur. Adamlarına bir mezar kazdırır. Pahom’u bu mezara gömerler. Ağa; çiftçi Pahom’un mezarının başında durur şöyle der: “Bir insana işte bu kadar toprak yeter!”
Gözlerimiz midelerimizden, arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük… Tüketmeye de çok meraklıdır insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malın-mülkün yanında zamanını tüketir farkında olmadan, söz tüketir, varlık biriktirirken, benliğini tüketir…
Gören bir gözü, tutan bir eli, yürüyen bir ayağı satın alamayacak ve kaybedince tekrar sahip olamayacak kadar aslında fakiriz hepimiz.
80'lerde: sana ikram edilen şeyi sakın alma, teşekkür et.
90'larda: sana ikram edilen şeyi kabul et, teşekkür et.
2000'lerde: sana bir şey ikram edilmiyorsa, iste ve şikayet et .
