Insanoglu yaptigi hiçbir seyi durmaksizin, biteviye yapamaz.
Durur.
Dinlenir.
Sonra yeniden baslar.
Adina ister mola deyin. Isterseniz teneffüs deyin fark etmez. Insan mutlaka “ara” verir.
Ders aralarinda teneffüsler olur degil mi?
Spor müsabakalarinda mutlaka aralar vardir.
Zannetmeyin ki sadece insan eyleminde “ara” verir!
Beden uykuda ara verir kendine.
Sehir Cuma vaktinde ara verir akisina.
Dünya hayati zannimca ebedi âlem için bir aradir.
Sonra ömür iki nefes arasindaki mesafe kadardir. Aldin veremezsin, verdin alamazsin.
Vakit zamandaki aradir.
Peki, nedir “ara”?
Seyrin, ahengin bozulmasi midir?
Bir duraksama, akamet hali midir?
Kismen öyledir.
Ama durdugun yerden, kaldigi yerden devam etmek gibidir aslinda bu. Yani bir nefes bir teneffüs ihtiyacidir. O yüzden durmak bir ara vermek gerekir bazen.
Insanoglu iki büyük hatayi da bu bahiste yapar.
Nasil?
Kimi, bir ara verme, nefeslenme ihtiyaci duymadigi vehmine kapilir. Çatlarcasina devam eder hayatina.
Kimi verdigi “ara”ya bir nihayet veremez. Bütün bir ömrü o arada o fasilada yasar.
Ikisi de aldanistir oysa. Biri hirsina yenik düser. Biri keyfine…