Bu kez ayrı boyutundan türemiş halini görüyoruz. Ne küçük bir kız çocuğu, ne de genç kızlarımız. Bu kez yaşını başını almış, torun torba sahibi analarımıza uzanır olmuş kirli eller.
Kendilerince uydurdukları senaryo da bambaşka boyutuyla karşımıza çıkıyor.
Etmeyin efendiler!
Biz kadınlara yazık etmeyin!
Çocuklarımızdan, kadınlarımızdan, analarımızdan çekin o kirli ellerinizi…
Yetti artık. Doyduk biz. Çirkin ithamlara, çirkin hareketlere ziyadesiyle doyduk.
Kendi çıkmaz hallerinizi başkalarının canlarında aramaktan vazgeçin. Veyahut doymak bilmeyen nefislerinizi….
Köreltin artık sapık hallerinizi, sevimsiz yönlerinizi…
Çekin yahu!
Çekin üzerimizden kirli ellerinizi artık!
Rahat bırakın!
Çelik çocuk eski düzende yaşamayı çok görür oldunuz bizlere. Güvensizliği aşıladınız sadece doğruya da yanlışa da…
Açıklamalarınızı duyuyorum çok sonra sizlerin yazılı ifadelerinden. Gülüp geçmek mümkün olmuyor. Tereddütlerin yaşandığı boyutları göz önüne koyup daha bir öfkemi çoğaltıyorum yalnız.
Kolaya kaçılan iftira boyutuyla karşılaşıyoruz bu kez de. Veyahut evliliğin sorumluluğunu üstlenmek istemeyip keyfe keder günü birlik sapıklıklarınıza maruz kalıyoruz işimizde, evimizin önünde, hatta adım başımızda.
Korkuyoruz beyler!
Korkularımız günden güne çoğalıyor da …
Yaşam kalitesi beklerken; yaşamlarımız son buluyor nedense başkalarının ellerinde.
Yetmedi mi sapıklıklarınız?
Doymadı mı nefisleriniz?
Hepsinin aynı yerden dem vurduğu evlenememekten hal yanarlarken acıma hissiyatım oluşmuyor nedense.
Hatta en ağır cezaları dahi layık görüyorum kendimce böylelerine.
