Ben aynı zamanda arazi mühendisliği yaptım. Yine konunu daha iyi anlaşılabilmesi için şu örneği vermek istiyorum:
Yol yapım işindeydim. Dolgu yapılmadan önce sahanın fizibilite raporunun çıkarılması gerek. Bu ne demek. Yani bir alana yük binmeden evvel o zeminin mukavemeti, su doygunluğu-konsolidasyon, hava doygunluğu-kompaksiyon deneyleri yapılır. Bu ev, bina yapımında da böyledir. Gevşek zeminler iyice etüt edildikten sonra ya tedbir alınarak ıslah edilir yada o olana bina yapılması engellenir. Bugüne kadar sayısızca büyük depremler yaşadık. İşte eğitime verilen önem kadar binalara önem verildi. Sonuçta ne oldu? Geri dönüşü olmayan vahlar, tühler… Binlerce kişi öldü. Herkes, müteahhitler, mühendisler, denetmenler işini gereği gibi yapsaydı sağlam bir binayı elbette deprem yıkamazdı. İşte eğitimde de çıkış noktası aile olmak üzere büyük depremler yaşanmaktadır. Burada amaç bilinçli veya bilinçsizlik değil, farkına varmayı fark ettirerek bilinçli eğitimli hoşgörülü insanlar yetiştirebilmek. Gün geçmiyor ki şöyle haberler duymayalım: Profesörün kızı veya oğlu şu cinayeti işledi. Şu kişi cinnet geçirdi. Boşanan çiftlerin oranı evlenen çiftlerin oranını geçti. Hergün aile içi şiddet haberleri… Daha fazla trafik kazası haberleri…
Oysa bütün bunlar veya daha fazlasının temelinde tamamen yukarıda bahsettiğim daha çocukken kazanılamamış, kazandırılamamış değerler yatmaktadır. Eğitim- öğretimin, öğretim yönüne odaklanırken, eğitimi hep ikincil unsur olarak geri plana itilmiştir. Ben bir aileden şunu duymuşumdur. Çocuğum başarılı olsun da, şımarık olsun. Bu durum öğretimsel başarının kazanılırken, öğretimin ön koşulu olan eğitimin atlandığıdır. Böyle ailede başlayan bir çarpık anlayışın toplumu nereye götüreceği ortadadır.
Yani bu durum çocuğa simüle edildiğinde çocuğu tanımadan yeterliliklerini kavramadan onun kapasitesi üstünde bilgi ve beceri ile yüklemeye çalışmak, gevşek zeminin üzerine bina yapmakla aynı olduğunu düşünebiliriz. Çocuk ilk travmada boşluğa düşüp sallanacağı gibi (psikolojik anlamda),bir binada televizyonlarda gördüğümüz gibi yan yatmaktadır.
Artık çocuk yetiştirmede daha profesyonel davranmamız gerekir. Çünkü Çocuk yetiştirme sonraya atılacak, daha zamanı değil gibi baştan savılacak bir durum değildir.
Çocuk yetiştirmede binlerce yanlış yapılıyor. En KÖTÜSÜ YANLIŞIN FARKINDA OLMAMAK VE ÇOCUK YETİŞTİRMEYİ SIRADAN BİR İŞ GİBİ GÖRMEKTİR. Oysaki çocuk yetiştirmede yapılan hataların bazen geri dönüşümü yoktur. Çocuk yetiştirirken her alan her ortam bir öğrenme eğitim oramı olmalıdır.
