Keyfe keder yasamlarin yine keyfe keder hüzünlerine denk geliyorum. Susmak ile susturulmak arasindaki o ince çizginin insan psikolojisi üzerinde biraktigi o saçma girdap. Gereksizce yapilan zamlarin enflasyon üzerinde kurdugu o sert baski… Ya da iz birakarak sürdürdügü döngü mü desek?
Ne desek bilemedim…
Emekler bile artik tozlu raflardan çikartilmayacak kadar degerini yitirmis durumda. Yastik alti olan da yasamini bir sekilde sürdürüyor gibi. Cepler göz doldurmayacak kadar ufaldikça dolap içleri de kendini yetersizlige vurdu adeta. Ufaliyoruz günden güne. Ufalmaya da devam edecegiz gibi gösteriyor gidisat böyle giderse.
Ah o eski zamanlar!
Yüregimiz kadar doyardik ne güzel. Ziyadesiyle doymasak da yine de doyardik bir sekilde.
Çok degil aslinda zamandan kastim. Belki 3-5 ay gerisi… Belki de çok çok geçen yazdan kalmalik… Yani yakin geçmis zaman bundan kastim.
Kimse iki çift laf edemez hale de getirildi iyiden iyiye. Ya konusmaya mecali yoktu. Ya da konussa suçlu sayilacakti..
Simdi kimleri sebep kilmali?
Kimleri o döngüde ayri tutmali?
Muhasebesini kuralim yasamlarimizin artik. Bosverelim simdilerde gelecegi. Gelecek de yok edilmeye baslandi bile çoktan. Durdurmaya da bizim de gücümüz yetmez zaten.
Hadi mantik yürütmeye çalisalim simdi de bizler tüm bu mantiksizliklarin içinden. Bertaraf edecegimiz yok da; hani bir nebze olsun hesabi, kendi hesaplarimizi kendimiz gözden geçirelim bari. Ise yarar kismindan çok, tüm bu olumsuzluklarla basa çikabilme çabasi içinde nefes alabilmek için diyelim. Bu kez biz kandiralim kendimizi. Hep baskalari kandiracak degil ya hani. Kendimize de katkimiz olmali degil mi?
