Bahar tadinda, bayram tadinda, yeni baslangiçlarla birlikte merhaba…
Ankara’da yasayan, memleket asigi bir Ünyeliyim ben.
Uzun zamandir farkli sehirlerde yasamis olsam da her firsatta solugu memleketinde alan, hep daha uzun vakit geçirme çabasi içinde olan…
2003 yilinda tek hayalim olan psikoloji bölümünü kazandiktan sonra, Hacettepe Üniversitesi’nde okumak için Ankara’ya geldim.
2007 yilindan bu yana da farkli kurumlarda meslegimi sürdürdüm. 15 yillik bir tecrübe ve aldigim egitimlerle birlikte bagimsiz sekilde daha etkin çalisabilecegime inandigim için kamu görevimden ayrilma karari aldim.
Bu bahar benim için yepyeni baslangiçlarla dolu.
Memleketine asik bir Ünyeli, iki çocugu olan bir anne, esini çok seven bir es, ailesine düskün bir evlat, meslegine bagli bir psikolog, yasamanin kiymetini bilen bir insan olarak elimden geldiginde yazmaya çalisacagim. En çok da psikolojiye dair...
Ben kimim sorusunun cevabini gerçekten dogru sekilde verebilmeli insan. Nelerle mutlu olacagini, neye ihtiyaç duydugunu, daha iyi hissetmek için neler yapmasi gerektigini bilebilmeli. Hayatta mutlu olabilmenin, iyi iliskiler kurabilmenin, isini iyi yapabilmenin, hayati saglikli sekilde sürdürebilmenin yolu kendini yeterince tanimaktan geçiyor.
Yasamda ya da yasadigi iliskilerde ‘benliksizlesen’ biri; kendi isteklerini, ilgi alanlarini, duygularini, ihtiyaçlarini fark edemez. Sadece yalniz kalmamak, terk edilmemek, yetersiz hissetmemek, birilerine faydali olmak, birilerini mutlu edebilmek için kendini feda eder, kendi ihtiyaçlarini sürekli baskilar. Bulundugu anda bu durum kisiyi mutlu etse de uzun vade de mutsuz hissetmesi ve pismanlik duymasi kaçinilmazdir. Ancak geçen zamanin telafisi yoktur. Hiçbir iliski için kendinizi feda etmeyiniz…
Güzelliklerle dolu bir bayram diliyorum…
