Her mevsim bir dönemi bir zamani akla getirir. Mevsimlerinde kendi içinde ayri bir dili ayri bir lisani hali vardir.
Ilkbahar insanin çocukluk ve gençlik yillarini akla getirirken, yaz mevsimi olgunlasmayi ve birçok seye sahip olmayi hatirlatir. Sonbahara geldigimizde artik bir hüznü bir yorgunlugu bir o kadarda tecrübemizin arttigini görürüz. Neyi yapip neyi yapmayacagimizin kararini daha rahat verebiliriz. Artik fikirlerimiz, amellerimiz, ibadetlerimiz iyice oturmus, aliskanliklarimiz kesinlesmistir. Kis mevsimine girdigimizde, tereddütlerimizle beraber içimizde ayri bir olgunluk vardir.
Rabbimiz kâinatin dilini kuluna böyle farkli yönleriyle tekrar tekrar sunar. Bunu anlamak aslinda kullugu anlamaktir. Hayatin ne anlama geldigini ögrenmektir. Insanoglunun hizmetine sunulan varlik âleminin içindekiler, kiymetin, azametin, inis ve çikislarin her halini görme, tatma ve degerlendirme için bir firsattir.
Sevgili Peygamberimiz söyle buyurur. “Kis mevsimi müminin baharidir. Gündüzü kisadir. Oruç tutar. Gecesi uzundur gece ibadeti yapar.’’ . (Müsned II 519) Mümin gündüzünde oruç tutarak bir bir ganimet elde eder. Uzun gecelerinde de ibadet ve tefekkürle bol bol dinlenme firsati bulur. Nitekim baharda, yazda yapacagimiz bütün isleri kis ayinda o uzun gecelerde, aksam oturmalarinda planlariz/konusuruz. Bu uzun geceler bir anlamda yazmak, okumak, ögrenmek için bir firsattir. Uzun uzun düsünüp tefekkür edebilmek için bir kisin baharina tohum atma zamanidir. Birçok ganimeti, hazineyi, içinde barindirir.
Her tarafi bembeyaz bir örtü kaplar. Börtü –böcek ve bütün canlilar uyumaya, dinlenmeye geçmistir. Bir sessizlikle beraber bir masumiyet görürsün. Ara ara firtinalar olsa da günesle beraber bir mutluluk, bir heyecan olusturur içinde. Eksikliklerini görürsün uzun gecelerin sabahinda. Tipki bir bahar gibi, hayal kurmaya, yeni dünyalar kesfetmeye, dost ve sevdiklerinle uzun uzun zaman geçirmeye bir vesiledir.
Rabbimizin kullarina lütfettigi her sey bir nimettir. Bütün mesele bu nimetin içinde elmasi, gümüsü, altini yakalayabilmektir. Bu sebeptendir ki Peygamberimiz kis müminin ilkbaharidir diyerek o ganimete ulasmayi isaret etmistir.
Ajanslardan haberler geçer. Hava muhalefeti yüzünden su kadar araç yolda kaldi. Su kadar insan donarak öldü. Daglarda kurt kus yiyecek bulamadi. Sehre indi. Her kis mevsiminde bu tür haberleri duyariz yâda bunlara sahit oluruz.
Insanin hizmetine sunulan bu nimetler neden bize muhalefet etsin? Iste bu durumda müminin bakisi, akidesi, kulluk gayesi devreye girer. Bu sebeple de Peygamberimiz Mümin için kisi bahar sayar.
Allah kullarina zulüm etmez. Kul kendi kendine zulmeder. Basina gelenlerde yapip ettikleri yüzündendir.(Hac S.10) Tedbir bizden, takdir Allah’tandir. Bu da tevekkülün adidir. Mahallendeki yoksulu, fakiri, mülteci konumundaki insanlari arayip sormadiginda, soguktan donmus, aç kalmis, yolda kalmis vb bu haberleri sadece seyretmek durumunda kalir insan.
Özel olacak ama çok uzaklara gitmeye gerek yok kiymetli okurlarim. Müftülük olarak ilçemizde ikamet eden göçmenlere yaptigimiz ziyaretlerde ona yakin ailenin bu kis mevsiminde evlerinde soba bile olmadigini gördük. Isinma imkânlari olmadigi için üç bes çocuklu ailelerde çocuklarin nasil üsüdüklerine sahit olduk. Devletimiz bir takim kurumlari vasitasiyla yardimlar yapiyor. Ancak biz bu kentin sakinleri olarak asil görev bizlere düsmektedir. Nitekim bir hafta için de yogun bir çalismayla bu eksiklikler kismende olsa giderildi. Bu çalismayi gören varlikli insanlarimiz hemen seferber oldu. Onlarda araçlariyla ev ev ihtiyaçlari gidermek için ise koyuldular. Allah hepsinden razi olsun.
Mümin kisi bahara çevirmek isterse Allah ona onlarca firsat kapisi açiveriyor. Kis bahar oluyor. Insanlar donarak ölmüyor. Kurt-kus aç kalmiyor. Hava muhalefet etmiyor.
Yeter ki mümince bir anlayisla yasayalim. Yeter ki mevsimlerin dilini anlamak için gayret edelim. Yeter ki yaratilis gayemizi unutmayalim.
Yazimizda, kisimizda hep ilkbahar gibi umuda, insanliga açilan kapimiz olsun diyor, bir baska yazimizda bulusmak üzere Allah’a emanet olunuz.
