Ünye güzel değerlerinden birini daha kaybetti…
Ünyemizin güzel yürekli insanlarından “Biletçi” İrfan Abimiz Rahmet-i Rahman’a kavuştu.
Allah gani gani Rahmet eylesin.
Ünye’nin en eski kasaplarından Abdullah Kapurtu'nın torunu ve İhsan Kapurtu’nun oğluydu İrfan abimiz… Has Ünyeliydi.
İnsanlarla selamlaşmaktan, hal-hatır sormaktan ve muhabbet etmekten kaçınmayan; türünün-devrinin ender insanlardandı… Cenaze, düğün, hasta ve hastane ziyaretlerini hiç kaçırmayan dost, kadirşinas, vefalı bir insandı.
Eski saygının-sevginin, arkadaşlığın, dostluğun, diğergâmlığın, birbirini arayıp-sormanın güzelliklerini kişiliğinde yansıtan şahsiyetlerindendi.
KENDİNE HAS KONUŞMASI, YÜRÜYÜŞÜ, HERKESLE KURDUĞU SAYGILI, SICAK İLİŞKİLER VE GÜLER YÜZÜYLE ÜNYELİLERİN ÇOK SEVDİĞİ BİR İNSANDI.
50 yıldır bilet sattığı için, her gün Ünye’yi karış karış gezip bütün insanlarla temas eder, hâl-hatır sorar, sohbet ederdi; Ünye Caddelerinin fenomenlerinden biri olan İrfan Kapurtu.
Doğma büyüme Ünyeliydi, “Yalıkahvesi’nin has evladıyım” derdi.
“Ünyelilerden hemşerilerinden bir arzun isteğim var mı?” diye sorulduğun da “Yok. Hiçbir şey yok. Canlarının sağlığı…” diyecek kadar alçak gönüllü, kanaatkâr, şükrünü bilen bir adamdı. Kendi rızkını hiç kimseye muhtaç olmadan bilet satarak temin ederdi...
AYHAN TAPÇI KARDEŞİM BAKIN NE DİYOR; ÇARŞIDA ESNAFIN SATTIĞI BİR BEBEK YATAĞINA İRFAN ABİNİN ŞAKADAN YATIVERDİĞİ VE SIĞAMADIĞI NEŞELİ BİR FOTOĞRAFI EŞLİĞİNDE;
“ ’GIGIM’, ŞAKA GİBİSİN YAA!!
Bu acı haber çok mu çok koydu bana…
Çocukluktan bildiğim, komşumuz tüm Ünye’nin sevgisini kazanmış bir ağabeyimizi daha kaybettik. Seni çok özleyeceğiz unutmayacağız.
Allah’ım makamını Cennet eylesin İnşaallah.”
HERKESİN ONUNLA BİR ANISI VARDIR.
Ünye'de yaşasın yaşamasın, Ünyeli olsun olmasın, o kendine has ağır ağır konuşmasıyla herkesle ilgilenir, selam verir, sohbet ederdi… Çünkü “iyi adamlar”, “samimi insanlar” öyle yapar.
Dilden dile dolaşan çok değişik esprileri, lafları ve aksiyonları da olan ilginç bir adamdı.
YAKIN BİR ARKADAŞI DA YAZMIŞ BUNU SOSYAL MEDYADA;
“SADECE BİR BİLETÇİ DEĞİLDİ O, BİR ‘AYAKLI GAZETEYDİ’; “Kim öldü, kim evlendi, kim hasta oldu haberini ondan alırdık. Kimsenin cenazesini, kimsenin düğününü kaçırmazdı vefalı İrfan abim.
Bana düğün hediyesi olarak yıllarca kullanabileceğim “Havan Tokmağı” alan, canım, ince düşünceli İrfan abim!
"Guguk!",
"Ne diin oooğlum sen!",
"Duydun mu, seninki ölmüş!",
“Ayıp olmii mu oğlum?”,
"İyfan.",
"En büyük Cim Bom!" gibi kendine has üslubu ile söylediği sözleriyle de bizim anılarımızda yer almıştı İrfan abimiz…”
EMİNE YİĞİT DOKGÖZ DE ŞÖYLE DİYOR ÇOK SEVDİĞİ İRFAN KARDEŞİNİN ARDINDAN;
“İrfan, onu dükkânda görmediyse eğer hep eşim Kadir’in halini-sağlığını sorardı... Sormadığı ânı hiç hatırlamıyorum... Sonra da gitmeme izin verirdi :)
Dün akşam saatlerinde evine doğru gidiyordu…
Tam hızlıca bisikletle yanından geçiyordum ki... (Ee ne mümkün! :) Elini kaldırdı ve beni durdurdu:
- Kadir nasıııllll?
- İyi iyi... Çok iyi İrfannn… Dedim.
Bu bana artık son soruşum mu oldu İrfan kardeş?
Çok çok üzgünüm.
Nurlarda uyu... Mekânın Cennet olsun.
Ünye’nin çocuğu... Kapurtu İrfan...”
EVET. GÜZEL, KENDİNE HAS BİR İNSANIMIZI KAYBETTİK.
“Her ölüm erken ölümdür” diyor bir şair. Ama tabii “Rabbimizin yazdığının” dışına çıkılmıyor…
Beni her gördüğünde “hoş geldin yiğenim, naapin şimdi sen, nerde çalışiin?” Diye hasbihal eder, rahmetli babalarımızdan, eskilerden söz ederdi.
Unutulmayacak, güzel bir adamdın sen İrfan abi. Seni çok özleyeceğiz.
Ünye’nin simge isimlerinden “D(V)eli” Murat abimizden sonra, o da gitti…
Onlar gitti, Ünye sessizleşti, yalnız kaldı.
Ben de İrfan abimi bu bayramda hem görmeyi hem de ona ‘son görevimi yapmayı’ iki gün farkla kaçırdım; Ancak bu yazının yayınlandığı gün Bayram vesilesiyle Ünyemizde olacağız.
RABBİMİZ RAHMETİ VE LÜTFUYLA MUAMELE ETSİN SANA “İYFAN” ABİM, MEKÂNIN CENNET OLSUN.
"NE DİİN OOOĞLUM SEN?" İRFAN ABİMİZİ Mİ KAYBETTİK?
Ünye güzel değerlerinden birini daha kaybetti…
Ünyemizin güzel yürekli insanlarından “Biletçi” İrfan Abimiz Rahmet-i Rahman’a kavuştu.
Allah gani gani Rahmet eylesin.
Ünye’nin en eski kasaplarından Abdullah Kapurtu'nın torunu ve İhsan Kapurtu’nun oğluydu İrfan abimiz… Has Ünyeliydi.
İnsanlarla selamlaşmaktan, hal-hatır sormaktan ve muhabbet etmekten kaçınmayan; türünün-devrinin ender insanlardandı… Cenaze, düğün, hasta ve hastane ziyaretlerini hiç kaçırmayan dost, kadirşinas, vefalı bir insandı.
Eski saygının-sevginin, arkadaşlığın, dostluğun, diğergâmlığın, birbirini arayıp-sormanın güzelliklerini kişiliğinde yansıtan şahsiyetlerindendi.
KENDİNE HAS KONUŞMASI, YÜRÜYÜŞÜ, HERKESLE KURDUĞU SAYGILI, SICAK İLİŞKİLER VE GÜLER YÜZÜYLE ÜNYELİLERİN ÇOK SEVDİĞİ BİR İNSANDI.
50 yıldır bilet sattığı için, her gün Ünye’yi karış karış gezip bütün insanlarla temas eder, hâl-hatır sorar, sohbet ederdi; Ünye Caddelerinin fenomenlerinden biri olan İrfan Kapurtu.
Doğma büyüme Ünyeliydi, “Yalıkahvesi’nin has evladıyım” derdi.
“Ünyelilerden hemşerilerinden bir arzun isteğim var mı?” diye sorulduğun da “Yok. Hiçbir şey yok. Canlarının sağlığı…” diyecek kadar alçak gönüllü, kanaatkâr, şükrünü bilen bir adamdı. Kendi rızkını hiç kimseye muhtaç olmadan bilet satarak temin ederdi...
AYHAN TAPÇI KARDEŞİM BAKIN NE DİYOR; ÇARŞIDA ESNAFIN SATTIĞI BİR BEBEK YATAĞINA İRFAN ABİNİN ŞAKADAN YATIVERDİĞİ VE SIĞAMADIĞI NEŞELİ BİR FOTOĞRAFI EŞLİĞİNDE;
“ ’GIGIM’, ŞAKA GİBİSİN YAA!!
Bu acı haber çok mu çok koydu bana…
Çocukluktan bildiğim, komşumuz tüm Ünye’nin sevgisini kazanmış bir ağabeyimizi daha kaybettik. Seni çok özleyeceğiz unutmayacağız.
Allah’ım makamını Cennet eylesin İnşaallah.”
HERKESİN ONUNLA BİR ANISI VARDIR.
Ünye'de yaşasın yaşamasın, Ünyeli olsun olmasın, o kendine has ağır ağır konuşmasıyla herkesle ilgilenir, selam verir, sohbet ederdi… Çünkü “iyi adamlar”, “samimi insanlar” öyle yapar.
Dilden dile dolaşan çok değişik esprileri, lafları ve aksiyonları da olan ilginç bir adamdı.
YAKIN BİR ARKADAŞI DA YAZMIŞ BUNU SOSYAL MEDYADA;
“SADECE BİR BİLETÇİ DEĞİLDİ O, BİR ‘AYAKLI GAZETEYDİ’; “Kim öldü, kim evlendi, kim hasta oldu haberini ondan alırdık. Kimsenin cenazesini, kimsenin düğününü kaçırmazdı vefalı İrfan abim.
Bana düğün hediyesi olarak yıllarca kullanabileceğim “Havan Tokmağı” alan, canım, ince düşünceli İrfan abim!
"Guguk!",
"Ne diin oooğlum sen!",
"Duydun mu, seninki ölmüş!",
“Ayıp olmii mu oğlum?”,
"İyfan.",
"En büyük Cim Bom!" gibi kendine has üslubu ile söylediği sözleriyle de bizim anılarımızda yer almıştı İrfan abimiz…”
EMİNE YİĞİT DOKGÖZ DE ŞÖYLE DİYOR ÇOK SEVDİĞİ İRFAN KARDEŞİNİN ARDINDAN;
“İrfan, onu dükkânda görmediyse eğer hep eşim Kadir’in halini-sağlığını sorardı... Sormadığı ânı hiç hatırlamıyorum... Sonra da gitmeme izin verirdi :)
Dün akşam saatlerinde evine doğru gidiyordu…
Tam hızlıca bisikletle yanından geçiyordum ki... (Ee ne mümkün! :) Elini kaldırdı ve beni durdurdu:
- Kadir nasıııllll?
- İyi iyi... Çok iyi İrfannn… Dedim.
Bu bana artık son soruşum mu oldu İrfan kardeş?
Çok çok üzgünüm.
Nurlarda uyu... Mekânın Cennet olsun.
Ünye’nin çocuğu... Kapurtu İrfan...”
EVET. GÜZEL, KENDİNE HAS BİR İNSANIMIZI KAYBETTİK.
“Her ölüm erken ölümdür” diyor bir şair. Ama tabii “Rabbimizin yazdığının” dışına çıkılmıyor…
Beni her gördüğünde “hoş geldin yiğenim, naapin şimdi sen, nerde çalışiin?” Diye hasbihal eder, rahmetli babalarımızdan, eskilerden söz ederdi.
Unutulmayacak, güzel bir adamdın sen İrfan abi. Seni çok özleyeceğiz.
Ünye’nin simge isimlerinden “D(V)eli” Murat abimizden sonra, o da gitti…
Onlar gitti, Ünye sessizleşti, yalnız kaldı.
Ben de İrfan abimi bu bayramda hem görmeyi hem de ona ‘son görevimi yapmayı’ iki gün farkla kaçırdım; Ancak bu yazının yayınlandığı gün Bayram vesilesiyle Ünyemizde olacağız.
RABBİMİZ RAHMETİ VE LÜTFUYLA MUAMELE ETSİN SANA “İYFAN” ABİM, MEKÂNIN CENNET OLSUN.
