Hasretin içimde veremden beter
İçerim yanıyor kerem den beter
Alevler sarıyor sönemiyorum
Yaradan firkati yazmış alnıma
Hasreti sürmüşüm gurbet namluma
Umutlar bağlansın diye yanlıma
Kendimi kendimden alamıyorum
Ayrılık ateşi kül eder yakar
Gözyaşı söndürmez beyhude akar
Beklerim köşede belki bir bakar
Gönlümü camlardan alamıyorum
Duvarda asılı soluk bir resmin
Dilimde her daim o güzel ismin
Odamda dolanıp durur da cismin
Kollarıma alıp saramıyorum
Teselli gibidir bazen gelişin
İçerin fıkırdar taşar gülüşün
İçime oturur tekrar gidişin
Kaç defa denedim ölemiyorum
