Bir gün köyün gençlerinden biri, yorgun adımlarla ormandaki patikadan yürüyerek Tolstoy’un kulübesine gelir. Gözlerinde öfke ve yorgunluk vardır. Elindeki şapkasını sıkarak sorar:
“Üstat… İnsanlarla anlaşamıyorum. Her gün biriyle tartışıyorum, bazıları da beni hiç anlamıyor.
Neden bu kadar zor yaşamak? Ne yapmalıyım?”
Tolstoy, sessizce sobaya biraz odun atar.
Alevleri bir süre izler, sonra derin bir nefes alır.
“Evlat,” der, “önce şunu öğren:
Cahil insanla tartışmak, ateşe su yerine yağ dökmektir; onu ikna edemezsin, sadece kendini yakarsın.”
Genç başını eğer.
“Peki, başımıza gelen talihsizlikler?” diye sorar.
Tolstoy, dışarıdaki rüzgâra bakar:
“Rüzgâr esti diye ağaca kızar mısın?
Başına gelenleri çabuk kabullen, çünkü direnmek seni değil, acını büyütür.”
Genç biraz rahatlar ama hâlâ huzursuzdur.
“Bazen insanları konuşmadan duramıyorum…” der.
Tolstoy gülümser:
“Kişiler ve olaylar hakkında az konuş çünkü her kelime seni anlatır, onları değil.”
Sonra elini genç adamın omzuna koyar:
“Sorunlara üzülme, çözüme odaklan. Toprağı kazarsan su bulursun, ama sadece toprağa bakarsan çamur görürsün.”
Bir süre sessizlik olur.
Tolstoy, pencerenin önündeki küçük masaya oturur, kalemini alır.
“Başkalarının hatalarını daha az yargıla, onları yargıladığın her an, aslında kendi eksikliğini görmezden gelirsin.”
Genç adam susar, derin bir nefes alır.
“Peki üstat, bazı insanlar var… Sadece beni tüketiyorlar.”
Tolstoy başını kaldırır, gözlerinin derinliğinde bilgelik parlar:
“Evlat,” der,
“Canını sıkanları hayatından çıkar çünkü bahçendeki dikenleri sulamaya devam edersen, çiçeklerin bir gün kurur.”
Genç, sessizce kalkar.
Elindeki şapkasını başına geçirir, gözleri dolu dolu Tolstoy’a bakar.
“Teşekkür ederim üstat,” der. “Bu altı söz, bir ömür yeter.”
Tolstoy gülümser.
“Söz değil bunlar evlat, yaşayabilirsen öğüt olur.”
