Ekonomik sorunlarımız, boşanmalarımız, geçim sıkıntılarımız, aile içindeki tartışmalarımız, ticaretteki uyuşmazlıklarımız, okuldaki başarısızlıklarımız, istediğimiz hayatı yaşayamama, evlenememe, işten atılmalarımız gibi bir çok sorunlar intiharlarda en sık gördüğümüz nedenler diye sıralarız kolayca..
Yazıp çizmesi kolay amma velakin yaşaması güç bela olan bu devirde hayatta kalma çabası için veriyoruz adeta mücadelemizi..
Sorunların altından kalkacağımıza ilk kendimizi inandıramadığımız noktada mı başlıyordu acaba tüm bu acı kayıplar …
Ya da birilerine dair yaşam mücadelesinde olanların çıkmaz sokakları mıydı?
Hangi belirsizliklerin kurbanıydı bu döngü…
Ya da hangi içsel savaşların yenilgisi altında kalmaktı?
Kimseler bilemez kimseciklerin sorunsal yaşamlarını, nefessiz bırakılışlarını, hislerini, yerden yere sürüklenişlerini…
Mücadele boyutlarını da bilemezler, uğraşlarının sonucunda avuç içlerindeki hayal kırıklıklarını da…
Göremeyiz neticede kimlerin kimlerde neler yaşadığını, veyahut kimlerin nelerin etkisinde kalmışlığını…
Oysa ki toplumsal olguların temelidir bir insanın yaşamının devam ettirebilme çabası..
Kendi yaşamına karşı tutunduğu çabaların da vazgeçiş boyutunun eyleme geçmiş haliydi intihar. Tüm mücadele yollarını kapatarak kendi yaşamını devam ettirmeye çabalamamak…
İşte tam da bu noktada acı kayıpları ilk böyle başlatıyoruz kendi içimizde…
Kendi başımıza gelmedikten sonra ne yazık ki anlayabileceğimiz bir durum olamaz da bu gidişat…
Üzülmenin yanı sıra buna zorlayan etkenleri düşündürür durur ardı sıra.
Hayattan alacak hiçbir tad olmadığına, hiçbir güzelliğin de kalmadığına kendini inandırmak mıdır aslolan ?
Hangi açıklama bunu teselli ettirir içimizde.
Ve unutulmamalıdır ki;
Her zaman yapılabilecek bir şeyler vardır hayata ve yaşama dair.. Sadece bunu kimi zaman tek başımıza keşfedemeyebilir, bocalayabiliriz zaman zaman. Önemli olan birilerinden destek alarak danışarak çözülemeyeceğini düşündüğümüz sorunlarımızı bile çözebiliriz.
Sevgi ve Şefkatle kalmanız dileğiyle…
