Efendim; malum mevsimlerden kisi, aylardan subati yasiyoruz. Fakat bir tuhaflik var! Ne kis kisligini yapiyor ne de subat, soguk yüzünü gösteriyor. Kar deseniz surada haftasi yeni doldu, söyle bir pamuklara sarip sarmaladi bizi, o kadar. Biz, yagmurla serpilen, boy veren bir cografyanin çocuklariyiz ki, o bile damla hesabi düser oldu.
Ne diyelim?
Sair demisti zaten; “Göklerden gelen bir karar var.”
Iste tam da bu havalarda bir sey olur; tabiat, mevsimin bu tatli yüzüne kanar. Kimi agaçlar yumusak tatli giden havanin keyfine dalar ve çiçeklenmeye durur. Kimi, günesin sicak yüzüne kanar yaprak açmaya baslar. Kimi sürgün atar. Kisi uyuyarak geçiren kimi canlilar yattiklari yerden uyanmaya, esnemeye, gerinmeye baslarlar.
Nihayet tabiat, hiç beklemedigi bir anda hiç ummadigi sekilde günesin gölgesinin düsmesini beklerken üstüne, dona yazan bir havaya açar gözlerini. Yanar, kavrulur her sey. Çiçeklenen, yeni yeni yesillenen dallar, daha oracikta solar kurur. Tabiat erken güvenmenin bedelini çok agir öder.
Tabiatin yasadigi bu hal zannetmeyin ki sadece tabiata aittir. Ve yalnizca onu baglar. Oysa insanin da hayatinda bir subat aldanisi mutlaka vardir.
Nasil ki tabiatin halleri var. Insanin da halleri var. Nasil ki tabiat mevsime göre sekilleniyor insan da öyle biraz. Insanin mevsimini iliskiler, niyetler, hadiseler ve gayret belirliyor. Kendine, iliskilerine, gayretine güvenir insan. En çok da her halin her mevsimin geçici olduguna güvenir. Yasadigi kissa ardindan gelen bahardir. Bunu bilir biraz da bunda teselli bulur. Ama kis bazen uzun sürer. Sert geçer. Insanin gayreti, niyeti bile yorulur. Ama insan ona göre hallenir ona göre bilenir. Kis ertesindeki baharin umuduyla yasanir.
Bir de kisin ayazinda gelen erken bahar vardir. Dahasi bir de bastan asagiya bahar gibi geçen kislar vardir. Insanin emegine, gayretine, niyetlerine ve iliskilerine en çok güvendigi andir bu bahar gibi geçen kislar. Çünkü insana her seyin gelip geçici oldugunu çabuk unutturur. Unutan insan çabuk kanar. Sonra olmadik bir hamleyle, bir küçük sözle, imtihanin zerresiyle yerinden olur. Kirilir kalbi. Umutlari, hülyalari paramparça olur. Insanin kandigi bir yalanci bahardir.
