Hz. Mevlana ne güzel söylemiş;
Her gün bir yerden göçmek ne iyi.
Her gün bir yere konmak ne güzel.
Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş.
Dünle beraber gitti, cancağazım,
Ne kadar söz varsa düne ait.
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.
Dünde yaşayan ne çok kişi var çevremizde. Eski dostlarla bir araya gelince sohbet muhabbet dönüp dolaşıp, geçmişte yaşadığı ve hiç de hak etmediği (!) meselelere açılır. Hala o günün siniri ve nefreti ile anlatılır olaylar. Bunun kime ne faydası olur diye sorarsanız, faydadan çok zararı olacağını net bir şekilde söyleyebilirim, unutamayana. Yaşadığım her olaydan acı tatlı kendi payına düşeni alıp, yola devam etmeyi tercih ettim tüm yaşamımda.
“Neyi konuşursan o çoğalır” diyor uzmanlar. En çok hastalıktan bahsedenler, en çok hasta olanlarmış. Geçmişte bizi yoran, üzen, kızdıran olaylardan sürekli bahsederek yeni olumsuz olaylara kapı açıyoruz farkında olmadan.
Biz insanoğlu hep sonuca odaklanıyoruz, sebepleri hiç dikkate almıyoruz. Sonuç insanın hayatında öğrenmesi gereken derslerin bütünü oysa ki. Sebep ise, hayatında bilmeden ve fark etmeden yaşattığın veya yaşadığın hallerin idrak enerjisinin başladığı yer. Sebepler bizi iyileştirir, tevazu, hoşgörü verir. Her şeyi gözlemlemek gibidir sebepler, sonuçlar yanlış oluşturduğumuz enerjinin yaşattığı ders verme şeklidir.
Bu sonuca ben neden ulaştım, ya da bunu yaşamamın sebebi ne olabilir? diye düşünen kaç kişi var aramızda? Yaşadığımız deneyimlerin anlamını okumayı bilerek yol almak güzeldir. O zaman takılı kalmayız düne, akarız hayat nehrinde huzurla, umutla ve yeni şeyler söyleyerek.
Sadece dün ile övünmek ya da tersine üzülmek bizim ne kadar yararımıza olabilir? Her zaman dünden ders alarak yeni güne yeni bir sayfa açarak, planlar yapıp, yeni adımlar atmalı, en azından gayret etmeliyiz. Her zaman şükredenlerin ve harekete geçenlerin hayat kalitesi artıyor, geleceğe umutla bakıyor, çabalıyor. Hayat felsefemizi de sürekli yenilik ve değişim üzerine oturtmalıyız Hz Mevlana’nın söylediği gibi.