Hayat boyu çirpinislarimiz oldu. Kimi çocugunun okulundan, egitim sürecinden.. Kimileri de çatisi olan iki kapi dört duvar olabilecek bir yuva arayisindan..
Kendimizce kalan ömrümüzü rahat içinde garantilemeye çalismakti belki de amacimiz. Bize kalmasa da çocuklarimiza, evlatlarimiza yönelik uzun vadeli yoksulluk güvencesinden de farksiz sayilmazdi aslinda bu emekler..
Esitlik demistik!
Demistik ya hani!
Yoktu esitlik falan. Olmayacaktir da.. Olacak gibi de degil zaten.
Esitligin olmadigi aslinda herkesin yasam seklinden apaçik ortaya serilmisti adeta..
Ömür boyu çirpinislarin demiydi tüm bunlar..
Kazançlarimiz bile yastik altlarinda belli olamayacak kadar az ve yetersizdi.
Kilitli kaldigimiz kapi duvar bile sayaç gibi; kalsa da, dursa da sayiyordu durduraksiz…
Kendimizi borçlara soksak da, o borçlarin altinda ezilsek de duyan, gören, bilen ya da bilse de sesini çikarmayacak olan çogunluk kesim fazlasiydi yardim elini uzantanlardan..
Telaslarimiz bitmek bilmiyor. Adeta tedirginlikle süregelen günün sonundaki alisilmaya zorlanmis ah o yerli yersiz zamlar….
Günlerin birbirini kovaladigi gibi, zamlarin da birbiriyle adeta yarisirmiscasina eksik kalmadan tam gaz süregelmesi…
Veyahut gereksiz fahis fiyatlar mi demeliydik.. Böyle ifade etmek daha dogru olurdu sanki..
Gözler de cepler de doyumsuzluk sinirini iyiden iyiye asmis durumda gibi..
Muhasebesi de kalmadi yasamlarimizin. Günü kurtarmakla mükellefiz sanki bu aralar..
Alinteriyle kazanilmis üç bes kurusun verdigi bereket..
Iste asil mesele bu..
Ne kadar geldigi degil, ne kadariyla doydugun gibi aradaki o ince çizgi..
Emeklerin hiçe sayilmadigi, bereketli günlerin gelmesi dilegiyle ….
Ve!
Iyilik diyorum!
Kimsenin görmek istemedigi yanlari diyorum!
Karsiliksiz diyorum!
Unutulmali bir bir diyorum!
Anlatamiyorum!
