Keder vurmayin sirtimiza
Yolumuz epey uzun…
Mesela ilk gülüstüklerimiz var bizim
Sonra bolca kahkaha dolu sohbetlerimiz…
Dostluklarimiz var
Basarilarimiz da var bizim
Avuç içlerinde tuttugumuz
Bolca amin dedigimiz dualarimizda var mesela…
Sevgimizden katip
Yüregimizden geçilen izlerimiz de var
Kanatmayin bizleri
Seven insan kötü olur mu hiç?
Bugün yine içimde dolmayan aydinliklarima uyandim. Günesi görmek yetmiyor bazen. Günes insanin içine dogmali, ruhunu oksamali herseyden önce kendisiyle. Sevmesi yetmez mesela. Sevildigini de bilmesi gerek bazen. Hunharca diye tabir ettigimiz sevgiyle yasamali çogu zaman. Sevgi çogaltir, sevgi bütünlestirir, sevgi yok olan herseyi var ettirir…Sevgi körlesmis kalplerimizi aydinlatir.Benim olan, benimle bir bütün olan kalbi caddelerde mi ariyorum yoksa? Ya da tanidik yüzlere inat yabancilarda mi? Hiç tanimadiklarimiza da açmadik mi kalplerimizi? Almadik mi onlari da kendi iç dünyamiza? Acitarak birakislarina ragmen sevmeyi istemedik mi? Yeter ki benimle olsun dedigimiz de olmadi mi hiç? Ne kadar dürüst gelebildik ki kendimize, karsimizdakine?
Gönül doymaz azizim, gönül uslanmaz…Bir istersin iki olur. Ama zaman sonra o iki küçülür gider gözünde. Üçe dayatiriz doyumsuzlugumuzu. Bu da yetmez zamanla. Dördün kapisini çalmaya baslariz sansimizi zorlayarak. Dördü elde etmek de tatmin etmemeye baslar bizi. Sirasiyla gelmeye baslar bes, alti, yedi ve sinirsiz istekler…
Demem o ki azizim; yetinmeyi bilmek gerek bazen, yetinmeyi…
Yalniz yetinmeyi..
Yok etmeden çogalmayi, sevgiyle var olmayi ve bir de tüm bunlarla yetinmeyi bilmek gerek azizim…
