Bir zamanlar bir adam, gece vakti kalacak bir oda bulmuş. Odaya girdiğinde, loş ışıkta yerde kıvrılmış duran uzun bir şey görmüş. Ona bakınca irkilmiş, kalbi hızla çarpmaya başlamış. Çünkü bunun kocaman bir yılan olduğunu sanmış.
Korku içinde, gece boyunca gözünü kırpmadan o “yılan”a bakarak sabahı etmiş. Hiç kıpırdamaya cesaret edememiş. İçinde hep aynı düşünce dönüp durmuş: “Biraz yaklaşsam, bana saldıracak.”
Sabah güneş doğup ışık odayı aydınlatınca gerçeği fark etmiş. Yerde duran şey aslında sadece eski bir halatmış.
Adam birden hem rahatlamış hem de şaşırmış. Bütün gece uykusuz kalmasına, yüreğinin korkuyla çarpmasına sebep olan şeyin aslında zararsız bir halat olduğunu anlamış.
O an şunu kavramış: “Karanlıkta gördüğüm şey, zihnimde korkuya dönüşmüş. Gerçek aydınlanınca, korkumun boş olduğunu fark ettim.”
Bu hikâye aslında kaygıyı çok iyi anlatır. Çünkü kaygı, çoğu zaman zihnimizin karanlıkta gördüğü bir gölgeyi tehlike zannetmesi gibidir. Belirsizlik karşısında zihnimiz hemen en kötü ihtimali seçer. Daha olmamış olayları, gerçekleşmemiş senaryoları “yılan” gibi algılar ve bize sanki her an saldıracakmış gibi hissettirir. Bu yüzden uyuyamayız, içimizde huzur kalmaz, bedenimiz bile bu tehdide hazırlanır.
Oysa çoğu zaman gerçek durum düşündüğümüz kadar korkutucu değildir. Tıpkı sabah olduğunda halatın göründüğü gibi, hayatın içinde de gerçeğe biraz ışık tuttuğumuzda kaygımızın büyüttüğü şeylerin aslında zararsız olduğunu fark ederiz. Korkularımızın birçoğu zihnimizin ürettiği yanılsamalardır.
Kaygıyla baş etmenin yolu da burada gizlidir: Belirsizlikleri aydınlatmak, zihnin kurduğu karanlık senaryoları sorgulamak ve gerçeklikle karşılaştırmak. Kendimize şu soruları sormak faydalıdır: “Bu düşündüğüm şeyin kanıtı var mı? Gerçekten olma ihtimali nedir? Olsa bile, bununla başa çıkabilecek yollarım yok mu?”
Çünkü hayat, zihnimizin gösterdiği kadar tehlikeli değildir. Kaygılarımızın büyük kısmı ise, aslında karanlıkta halatı yılan sanmamızdan ibarettir.
