Zengin, fakir, büyük küçük, siyahi beyaz, amir memur, isçi isveren, yöneten yönetilen, sifatli sifatsiz her kim gelmisse ve hayat sürmüsse su dünyada hepsi bir gün terki diyar edip gitmisler, gidiyorlar, gidecekler… Yani canli cansiz bütün mahlûkat bir var bir yok… Ömürler ne kadar uzun olursa olsun hepsi için kisa olacak; neyi varsa yoksa geride birakip gidecektir.
Gidecektir, derken bile insani egomuz ve tavrimiz siritiyor. “Gidecektir” kisinin kendi iradesiyle yapilacak bir eylemi ifade eder. Kendisi gitmek istemeyecektir, gitmemek elinde degildir. Sonunda, kutsal saydigi ya da saymadigi bir el, o çok begendigi, bir ömür süsleyip püsledigi, digerleri üzerinde üstünlük tasladigi bedenini dünyada birakip ruhunu alip götürecektir. Ister aga olsun isterse pasa… Isterse su fani dünyada en büyük “benim” davasinda olsun… Büyüklügünün hiçbir ise yaramadigini anladigi gün bir “hiç” oldugunu anlayacak ama bunu kimseye anlatamayacak.
Bütün insanlari ayni kategoriye koymak pek dogru olmasa da insani tanimak; söz, ifade ve davranislariyla çok kolay... Bize bu kolayligi saglayan maalesef sosyal medya bu gün… Çünkü herkes bu kanalla döküveriyor ortaya kimligini, kisiligini… Ne kadar okur, yazar, cahil, âlim, bilim insani; kopyaci, yalanci, iftiraci, haramzade; bencil, akilli, akilsiz oldugunu ifade ederken ayni zamanda kendini ne hallere düsürdügünün farkina bile varamadigi bir alan, sosyal medya… Herkes kendinde bir varlik addediyor, kendine ait sözü olmayanlarin baskalarinin dogru yanlis ifadeleri üzerinden bilgiçlik taslayip birilerine göndermeler yapiyor. Hangi amaçla yapildigini kendi bile bilmeden, sirf baskalari da yapiyor, diye her ortamda kendi fotografini, yeyip içtiklerini, evde olmadigini ilan edip her aninin videosunu çekip ortaliga ativeriyor, sözde paylasiyor. Bu, kisilerin ben de varim, kompleksiyle "ben" duygusu ve anlayisini disa vurmasindan baska bir sey degildir. Sen önemli isen, baskalari tarafindan önemli görülüyorsan zaten senin fotografini çekecek çok insan bulunur. Aksi takdirde ne önemin var ki... Insanda bir kisilik ve kimlik olusmamissa kendi kendine bir kimlik ve kisilik yüklemesinin bir anlami yok. Sadece kendi egosunu tatminden öte gitmeyen bir kimlik ve kisilik olarak kaliverir ortada. Bu da son devrin hastaligi… Insanlarin asil kimlik ve kisilikleri, toplum nazarindaki degerleri, yerleri, önemleri; sifatsiz, rütbesiz, makamsiz, güçsüz oldugunda ve öldükten sonra ortaya çikacaktir. Bu durumda su fani dünyada fors yapmanin, baskalarina hava atmanin, yasarken kendi kendini mahcup etmenin ne anlami var. Öldükten sonra, yakinlarin ve tanidiklarin ilk zamanlar rahmet diler, ah vah eder, ardindan unutulur gidersin.
Unutmak…
Insanoglunun en önemli özelligi... Belki de büyük bir nimet. Unutmazsak nasil yasariz? En sevdiklerimizi bile topraga koyduktan sonra unutmaya alistiririz kendimizi. Ölenle ölünmez, sözü bunun içinmis meger. Çok seviyoruz ama onunla topraga koyamiyorum kendimizi...
Yani...
Insanlari en kolay sosyal medyadan taniyabilirsiniz. Paylasimlarindan, yazdiklarindan, yorumlarindan... Insanlarin egolari tavan yapmis durumunda. Bu çok da siritiyor, deger kaybettiriyor insana, insanliga… Kendini övmek gibi bir sey... Ne kadar yanlis... Unutulup gidilecek olduktan sonra bu kadar kisiliksizlige, kendini sikintiya sokmaya, bosa zaman harcamaya ne gerek var. Kisi, bilgi ve birikimini, varsa kabiliyetini, marifetini bütün canlilara hizmet için kullanmiyor ve kendine has bir özellige sahip oldugunu sanip, “ben”cillik penceresinden bakiyorsa diger insanlara, vah ona, yazik ona…
Öldükten sonra ne san, ne söhret, ne hava civa, mal mülk, evladi iyal bir ise yaramiyor. Insanlik, ülkeniz adina önemli bir is basarmis ve bu basariniz gelecek nesillerin de yararina degilse unutulup gidiyorsunuz… Unutulmak zorundasiniz…
Sag iken yaptiginiz iyi isler ve davranislarla olusturdugunuz sahsiyetli kimlik ve kisilikler kalicidir su fani dünyada. Gerisi hikâye... 11.08.2021