Söz.
Etkiler insani. Tutar.
Güzel ve “tesirli” sözler, sihir gibidir; kalbe, gönle aninda tesir eder.
Mesele hayatî…
Dogru, güzel, tam da ihtiyacimiz oldugu anda ve sekilde söylenen “söz” hayat kurtarir. Aklini, ruhunu düzenler, ”kabulünü inanmis oldugun halde ettigin dualar” gibi tesirli olur.
………
Ruhumuzun gölgesi ne renktir?
Duamizin kokusu?
Hüznümüzü sokaga atarak kurtulabilir ya da arinabilir miyiz bütün iç burkan dertlerimizden? Hayir! Bu, ancak damitilmis saf bir sevgiyle ve samimi inançla olur!
………
Ey güzel kamerî ay! Gündüz yüzlü, ay yüzlü Sevgili!
“Saf sevginin ve samimi inancin ayi!”
Bu koku, bu dua, bu rüyâ gibi anlar…
“Âskin” en geçerli sebebi!
Usulca gidiyorsun lakin…
Hüzün.
Birbirlerinin gözyaslarini siliyor “dostlar.”
O günlerdeyiz.
Sevimli bir çocuk gibi sikiyorum yanaklarini zamanin.
Gözleriyle gülüyor.
Tebessümünü çivilemisler heyhat!
Ey "sevgilim hayat"!
Yoksa gerçek degil misin?
………
Kanirtarak geçiyor zaman.
Sayidan ibaret oluyor sonra sadece…
Dünyaya batinca sen, “zamanin gerçegini” de kaybediyorsun.
Umudunu kaybetme,
kendi derdini kendisi anlatiyor zaten “durusun.”
Acelecilik, “az çalisilmis ve bilinçsiz ilân-i asklar”,
tesirsiz kiliyor sevda çabani…
Esref-i Mahlûkat’in en büyük derdidir; Kalbiyle kurdugu cümleleri “sözle” kirletmek!
………
Bence bu hikâyeyi güzel bir sekilde devam ettirmek -ve bitirmek- için;
Hayatinin “oyuncu” kadrosunu çok iyi kurmak, “akisi” en dogru sekilde yasamak, “anin” hakkini vermek, saçma senaryolar kurmamak lazim hayatla ilgili.
Kafanda yazip durmamali olmamis diyaloglari, söylenmemis sözleri.
Vehimleri birakip, yasamali.
O zaman berbat olmayiz, rezil olmayiz. Asagilamayiz hayati.
Degil mi ki; hasat için ekip-biçtigimiz tarlamizdir bizim “bu hayat”!
Heyhat!
Bedenimiz çürür bir gün ama ya "sadece kastan ibaret olmayan kalbimiz?"
Göynümüz, ruhumuz, sevgimiz? Onlar çürür mü?
Hiç eskimeyen, dogru, tesirli, güzel sözü oku; Ruhu onar, kalbi besle.
Güzel söyle sen de…
………
Mesele hayatî…