“Abim çocukken hep, kapi dibine otururmus, babamdan korktugu için. Çünkü peder, bir sebeple, yani ne sebep olursa artik -dövmeye kalkisirmis abicigimi… Dolayisiyla kapinin hemen dibinde konumlanirmis, korkak bir ceylanin titrekliginde… Sebepli-sebepsiz herhangi bir saldirida, disari sivisabilmek için… Yazik, ne yapsin…
O zamanlar köy zamanlarimiz ve ben töngelde çiçek iken…
Odun atesinde ocak (bugünün söminesi) yakilirmis evde sürekli, yemek pisirmek ve isinmak için… Babam hep ocak dibine yakin, hatta çok yakin -mümkün olsa da içine girse- hallerinde imis sürekli, sicaga hep yakin. Üsüme durumlari genetik bizim sülalede haliyle… Dedesinden kaldi babasina muhtemelen; bana da babamdan kaldigi gibi… Abime kalan, ocaga uzak, kapi dibi…
Ne yapsin garibim, pederin ani taarruzundan can havliyle, havliye (yiyecek bitki yetistirilen bahçe… Ünye’ce) salabilsin kendini…
BIR ODAYA ALDI BENI, “GOCCA!” HERIFI NASIL DÖVECEGIMIZI -HEYECANLA- ANLATMAYA BASLADI PEDER.
“Ben dudcam, sen de vurcan!.. Aha buralara buralara (göz altlarini kastediyor), gan fiskircak! Aslan oglum benim!.. Bidenesin sen! Öbürü gibi gan ayakli deelsin!..”
Peder bir seyler anlatiyordu... “Anladiysam Arap oliim!’”
Anladigim sadece kiçimin; “Yusuf Yusuf!!..” halleri… Hadi gel belli et sikiysa. Etmiyorum. “Yigitlik var serde!” de…
Bu uzun boyumdan ne çektim bir bilsen… Görece iri kiyimim ya… Daha on besindeyim kardesim. Sen olsan, sen de Yusuflarsin.
Gülme! (Tabii güliisan… U zaman, öte git acuk. Düüsiim
ya laa…)
NE KADAR SONRAYDI ORASINI TAM ANIMSAYAMADIM SIMDI (NE ÖNEMI VARSA), TERZIYI DÖVMEYE GITTIK….
Evet gittik mi gittik! Yolunu da kestik! Peder herifçiogluna, bir seyler dedi önce… Adam, aval aval “bakii”… “Öküzün trene…” Peder, diyecegini dedi.
Pesinden yumruklari siralamaya (sonra öpecek yumruklarini biliyorsun “de mi,” unutma) basladi. Bu arada, ben ne mi yapiyorum?.. Yusuf
Yusuf!!!...
Vallaha deli dana gibi, bir o yana, bir bu yana, pederle
herifçioglunun pesinde!.. Anlayacagin bir devinimlerdeyim ama
bu hallerin pederin kurguladigi haller olmadigi kesin!”…
HIKÂYENIN DEVAMINI MERAK MI ETTINIZ! BEN DEVAMINI BILMIYORUM KI! ÇÜNKÜ, YUKARIDAKI SASIRTICI VE KOMIK ÜNYE HIKÂYESININ YAZARI BEN DEGILIM!
Kim bilii musuuz?
Ünye’nin has çocugu, karakteristik rollere imza atan basarili sinema oyuncusu, ödüllü senarist, Ünyespor’un eski topçusu, Ünye Akrobatik Elit Grubu jimnastikçisi ve yazar MUSTAFA SIMSEK kardesim…
55 yillik Ünyelülügünden ve renkli-heyecanli hayatindan damittigi acikli ve komik tablolarla dolu, içinden Ünye geçen, çok sasirtici hikâyeler, anilar ve senaryolarla dolu, piyasaya geçen hafta çikan kitabi “ANNEM SIMDI BANA KIZACAK!”’dan bir ani-hikâyenin bir kismi okudugunuz satirlar…
Hikâyenin devami daha da sasirtici, komik ve bir ibretler denizi adeta! Eh kitaptan okursuuz gaymaam artik devamini. (Yakinda Ünye’deki kitapçilarda da olacak. Mehmet CÜCÜR’de kesin olur herhalde!)
Ilkokul ve sanat dünyasindan arkadasim olan Mustafa Simsek yillardir büyük bir askla yazip çizer…
Hikâyeler, anilar, senaryolar yillardir dag gibi birikmisti masasinda… Kitap bastirma, yazar olma, ünlü olma gibi bir hevesi ve amaci olmadigi için de o dosyalar-kitap adaylari ööle yatardi mahzun mahzun bi kösede…
TAA KI EDITÖR ILHAN AKSU “ANNEM SIMDI BANA KIZACAK!” KITAP TASLAGINI OKUYANA KADAR!
“ANNEM SIMDI BANA KIZACAK!”, Motto Yayinlari’ndan yeni çikti firindan, ayni bizim “LAZ’IN SIMIDI” gibi taze taze!
Içinden Ünye geçen, acayib-ül garîp, Ünye mizahinin ve Mustafa’nin okunasi hayatindan, çok eglenceli, neseli, acuk da acuklu ibretengiz bu kitabi okuyun da, sonra “Acaba, Mustafa Simsek’in hikâyelerini okumadim diye “ANNEM SIMDI BANA GIZCAK MI!” diye iskillenip durmayin!